Psychiatrie beroofde haar zusje van haar ziel – Jasmine kreeg haar weer terug
De Citizens Commission on Human Rights (CCHR) onderzoekt schendingen van mensenrechten door de psychiatrie en brengt deze aan het licht. Hier is een verhaal van een leven gered:
Jasmines jongere zusje Sydney was een pittig kind – creatief, bezig met kunst en ze was altijd aan het zingen. Ze was een van die kinderen van wie je dacht: “Hoe komt het dat ze zo blij is?” En dat was ze, totdat ze in de greep van de psychiatrie terechtkwam.
“Mensen bleven mijn moeder maar zeggen dat mijn zusje ADD had en dat ze Ritalin moest slikken en dat ze nodig getemd moest worden en tot bedaren gebracht moest worden”, zegt Jasmine. Toen Sydney zeven was, kreeg ze psychiatrische middelen voorgeschreven. “Deze middelen ‘wisten’ haar uit”, zegt Jasmine. “Ik verloor mijn zusje. Het was alsof haar ziel eruit gerukt was. Het was het meest beangstigende dat ik ooit van mijn leven heb gezien. Zij zong niet meer. Ze was de hele tijd stil. Ze was gewoon verdwenen.”
Toen Jasmine ging studeren koos ze psychologie als hoofdvak. Ze was vastbesloten om erachter te komen welke opties, anders dan psychiatrische middelen, er voor kinderen waren. Maar binnen een jaar wilde ze al weg. Het was alsof ze het “moment van marteling” van haar zusje weer helemaal opnieuw beleefde. Toen ze om oplossingen vroeg, wees een professor haar op CCHR: “Je moet naar dat museum gaan. Het zal je wereld veranderen. Daar ben je naar op zoek.”
Dat deed ze. Zij en haar vriendje, die ook psychologie studeerde, bezochten het Psychiatrie: Een Industrie des Doods Museum in CCHR International. Toen ze de eerste kamer binnenliepen, wist ze dat ze het had gevonden. “Ik was totaal overrompeld, want dit was de kant die ik kende”, herinnert ze zich. “Toen ik bij de sectie over kinderen kwam, stortte ik in, ik begon gewoon te huilen... Ik keek naar mijn zusje. Ik zag waarmee ze te kampen had en dat niemand het onder ogen durfde te zien of er iets over durfde te zeggen, zoals: ‘dit is niet oké’.” Jasmine keerde met haar moeder en haar zusje naar het museum terug. Haar zusje was toen een tienermeisje. Toen Sydney de displays zag, was dat het einde. Psychiatrische middelen, daar was ze klaar mee. Ze was vastbesloten. “Ik denk dat geen enkel kind van zeven jaar gediagnosticeerd zou mogen worden, voor wat dan ook. Want dan ben je gewoon nog een kind”, zegt Sydney.
Na acht jaar gevangen te hebben gezeten in een leegte veroorzaakt door medicijnen, was het een emotioneel besluit. “Ik omarmde haar gewoon”, herinnert Jasmine zich. “Ik zei tegen haar: ‘Nu is jouw tijd gekomen. Nu mag je vrij zijn. Je gaat je ziel de vrijheid geven en je komt weer terug in je lichaam en je gaat weer jezelf zijn en er is niets mis met je.’ Niemand onderkende waar ze doorheen ging, behalve ik dan misschien.”
Sydney blijft vrij van deze middelen en ze zingt weer. En beide zusjes zijn uitgesproken voorstanders van CCHR en tegen psychiatrische drogering.
